Αναδημοσιεύουμε από την "Πρωτοβουλία Αριστερών Φοιτητών ΠΑΦ - Ε.Α.Α.Κ.":
«μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή…
…στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί»
«μιλάνε για νίκες, που το μέλλον, θα φέρει…
…Εμένα δε με βάζουν στο χέρι
ο στρατός ξεκινά, σαν γυρίσω ξανά,
θα ακολουθώ άλλες σημαίες»
Μπ. Μπρεχτ
«μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή…
…στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί»
Τόσα
χρόνια σε κάθε «εθνική επέτειο» ακούγαμε από κάθε κυβέρνηση και τους
κονδυλοφόρους του συστήματος να μας μιλάνε για τη σημασία του έθνους,
την «ισχυρή Ελλάδα του Ευρώ και της ΕΕ»,
το πόσο σημαντικό είναι να θυμόμαστε αυτές τις γιορτές και να
διδασκόμαστε το «πόσα πολλά κατάφεραν οι Έλληνες όταν ήταν ενωμένοι»,
μόνο και μόνο για να προσπαθήσουν να ενσωματώσουν τις κοινωνικές
αντιδράσεις που έρχονταν στο προσκήνιο ως αποτέλεσμα της αντιλαϊκής
πολιτικής. Ταυτόχρονα σε κάθε τέτοια επέτειο, οι μαθητικές παρελάσεις
που επικροτούσαν υπουργοί και βουλευτές από τις θέσεις των επισήμων,
καλλιεργούσαν μαθήματα μιλιταρισμού, εθνικοφροσύνης, πειθαρχίας κι υποταγής, στη νεολαία.
Στις φετινές παρελάσεις ωστόσο, τίποτε δε θα είναι όπως παλιά. Κι αυτό γιατί όλα αυτά τα «εθνικά οράματα», των οποίων η «καθολική συστράτευση ήταν αναγκαία» για να εξασφαλίσουμε την ευημερία, την πρόοδο, την ανταγωνιστικότητα στο διεθνές πλέγμα, αποκαλύφθηκε πως δεν ήταν τίποτα παραπάνω παρά τα οράματα της κυρίαρχης τάξης στην Ελλάδα, τα οράματα του ελληνικού κεφαλαίου, των τραπεζών και των πολυεθνικών. Οράματα που για τη σύγχρονη κοινωνική πλειοψηφία αποτέλεσαν τη γκιλοτίνα των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων σε παιδεία-εργασία-δημοκρατία και που σήμερα έχει πάρει τη μορφή κοινωνικού οδοστρωτήρα μέσα απ’ τη δημιουργία της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, της σύγχρονης χούντας ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου.
Όπως όλα δείχνουν κανένας νεολαίος και κανένας εργαζόμενος που οι ζωές τους έχουν έρθει στο χείλος του γκρεμού δεν τρώνε τα παραμύθια τους. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε κάποια κοινή τσέπη πλούσιων και φτωχών να εξασφαλίσουμε. Η πολύμορφη και μαχητική αντίσταση του λαού όλο το προηγούμενο διάστημα δείχνουν πως προσπαθεί πλέον να βρει δρόμους και τρόπους προκειμένου να επιβάλει το δίκιο και τις ανάγκες του. Αυτό όπως έχει δείξει η εμπειρία μας δεν μπορεί να γίνει μόνο από μια “στρατιωτικού τύπου” αντιπαράθεση χωρίς κάποιο στόχο ή μόνο απ' τις εκλογές. Χρειάζεται η συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα που πρέπει να τον πάρει ο ίδιος ο λαός στα χέρια του. Απέναντι στο δικό τους μαύρο μέτωπο της συγκυβέρνησης και της ΕΕ να φτιάξουμε το δικό μας αγωνιστικό μέτωπο. Ένα ανεξάρτητο από το κράτος και την κυβέρνηση κέντρο αγώνα που θα έχει τη βάση του στα σωματεία των εργαζομένων και στις συνελεύσεις των φοιτητών, των ανέργων και των γειτονιών. Ώστε να μπορέσουν να συντονιστούν οι επιμέρους αγώνες, να μπουν απεργίες ξέχωρα απ' τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και να αναβαθμιστούν οι πολιτικοί στόχοι του κινήματος. Να παλέψουμε για να βγούμε από την ΕΕ, να διαγραφεί αυτό το ληστρικό χρέος και να πάρουμε όλο το πλούτο που παράγουμε στα χέρια μας! Η σύγκρουση δεν θα έχει ένα σταθμό. Η μάχη θα συνεχιστεί με πολιτικό αγώνα μέχρι την τελική νίκη!
Έτσι φέτος στους δρόμους της Αθήνας δεν θα τους αφήσουμε να παρελάσουν αυτοί και τα ξεφτισμένα οράματα τους. Τα τανκς των μνημονίων και της κοινωνικής εξαθλίωσης θα κάνουν άκρη και τη θέση τους θα πάρουν ο περήφανος λαός και η οργή που θα διαλύσουν τα σχέδια της “εθνικής συστράτευσης στο κοινό μας στόχο”.
Άλλωστε η επανάσταση του 1821, όπως και κάθε άλλη γνήσια λαϊκή ανάταση και επανάσταση, ανήκαν στους αγωνιζόμενους και όχι στην εξουσία και τους υπηρέτες της. Όσο και αν προσπαθούν η εξουσία και η κυρίαρχη ανάγνωση της ιστορίας δεν μπορούν να αποκρύψουν αυτή τη μεγάλη αλήθεια.
Στις φετινές παρελάσεις ωστόσο, τίποτε δε θα είναι όπως παλιά. Κι αυτό γιατί όλα αυτά τα «εθνικά οράματα», των οποίων η «καθολική συστράτευση ήταν αναγκαία» για να εξασφαλίσουμε την ευημερία, την πρόοδο, την ανταγωνιστικότητα στο διεθνές πλέγμα, αποκαλύφθηκε πως δεν ήταν τίποτα παραπάνω παρά τα οράματα της κυρίαρχης τάξης στην Ελλάδα, τα οράματα του ελληνικού κεφαλαίου, των τραπεζών και των πολυεθνικών. Οράματα που για τη σύγχρονη κοινωνική πλειοψηφία αποτέλεσαν τη γκιλοτίνα των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων σε παιδεία-εργασία-δημοκρατία και που σήμερα έχει πάρει τη μορφή κοινωνικού οδοστρωτήρα μέσα απ’ τη δημιουργία της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, της σύγχρονης χούντας ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου.
Όπως όλα δείχνουν κανένας νεολαίος και κανένας εργαζόμενος που οι ζωές τους έχουν έρθει στο χείλος του γκρεμού δεν τρώνε τα παραμύθια τους. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε κάποια κοινή τσέπη πλούσιων και φτωχών να εξασφαλίσουμε. Η πολύμορφη και μαχητική αντίσταση του λαού όλο το προηγούμενο διάστημα δείχνουν πως προσπαθεί πλέον να βρει δρόμους και τρόπους προκειμένου να επιβάλει το δίκιο και τις ανάγκες του. Αυτό όπως έχει δείξει η εμπειρία μας δεν μπορεί να γίνει μόνο από μια “στρατιωτικού τύπου” αντιπαράθεση χωρίς κάποιο στόχο ή μόνο απ' τις εκλογές. Χρειάζεται η συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα που πρέπει να τον πάρει ο ίδιος ο λαός στα χέρια του. Απέναντι στο δικό τους μαύρο μέτωπο της συγκυβέρνησης και της ΕΕ να φτιάξουμε το δικό μας αγωνιστικό μέτωπο. Ένα ανεξάρτητο από το κράτος και την κυβέρνηση κέντρο αγώνα που θα έχει τη βάση του στα σωματεία των εργαζομένων και στις συνελεύσεις των φοιτητών, των ανέργων και των γειτονιών. Ώστε να μπορέσουν να συντονιστούν οι επιμέρους αγώνες, να μπουν απεργίες ξέχωρα απ' τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και να αναβαθμιστούν οι πολιτικοί στόχοι του κινήματος. Να παλέψουμε για να βγούμε από την ΕΕ, να διαγραφεί αυτό το ληστρικό χρέος και να πάρουμε όλο το πλούτο που παράγουμε στα χέρια μας! Η σύγκρουση δεν θα έχει ένα σταθμό. Η μάχη θα συνεχιστεί με πολιτικό αγώνα μέχρι την τελική νίκη!
Έτσι φέτος στους δρόμους της Αθήνας δεν θα τους αφήσουμε να παρελάσουν αυτοί και τα ξεφτισμένα οράματα τους. Τα τανκς των μνημονίων και της κοινωνικής εξαθλίωσης θα κάνουν άκρη και τη θέση τους θα πάρουν ο περήφανος λαός και η οργή που θα διαλύσουν τα σχέδια της “εθνικής συστράτευσης στο κοινό μας στόχο”.
Άλλωστε η επανάσταση του 1821, όπως και κάθε άλλη γνήσια λαϊκή ανάταση και επανάσταση, ανήκαν στους αγωνιζόμενους και όχι στην εξουσία και τους υπηρέτες της. Όσο και αν προσπαθούν η εξουσία και η κυρίαρχη ανάγνωση της ιστορίας δεν μπορούν να αποκρύψουν αυτή τη μεγάλη αλήθεια.
«μιλάνε για νίκες, που το μέλλον, θα φέρει…
…Εμένα δε με βάζουν στο χέρι
ο στρατός ξεκινά, σαν γυρίσω ξανά,
θα ακολουθώ άλλες σημαίες»
Μπ. Μπρεχτ
