Η ιστορία των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων δεν είναι καθόλου νέα, ξεκινά από τις αρχές του 20ου αιώνα. Από τότε, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, όχι ωστόσο ο κύριος ρόλος ύπαρξης τους. Όσο ο καπιταλισμός περνούσε τις εκάστοτε οικονομικές κρίσεις του, οι οποίες άφηναν στο πέρασμά τους φτώχεια, πολέμους και αίμα, η αστική τάξη, μπροστά στο φόβο της συνεχούς ανόδου του εργατικού κινήματος, έπρεπε να δημιουργήσει ένα αντίβαρο ευαισθητοποίησης για τα προβλήματα που δημιουργούσε η ίδια. Κάθε φορά που ο λαός στέναζε από τη βαρβαρότητα τις κεφαλαιοκρατίας, λάμβαναν δράση τέτοιου είδους οργανώσεις, ώστε να φτιασιδώσουν, με την εναλλακτική της -εντός συστήματος- Κοινωνίας των Πολιτών, το ιδεολογικό περίβλημα του καπιταλισμού που σαπίζει.
Ακολουθώντας, λοιπόν, το κεφαλαιοκρατικό σύστημα στην κατρακύλα του, οι περισσότερες, από φιλανθρωπικές οργανώσεις ή ακτιβιστικές ομάδες μικροαστών και αστών διανοούμενων, έφτασαν με τα χρόνια να γίνουν ξεκάθαρα όργανα πολιτικής προπαγάνδας. Δεν είναι άγνωστες οι ιστορίες του Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, που τάσσονταν ξεκάθαρα κατά των Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή της στάσης των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, όπου ο ιδρυτής τους Μπερνάρ Κουσνέρ ανταμείφθηκε με το Υπουργικό αξίωμα, τόσο από τους Σοσιαλιστές της Γαλλίας όσο και από τον Σαρκοζί. Σαφώς, όμως, υπήρξαν και τέτοιου τύπου οργανώσεις με ριζοσπαστικούς στόχους και προοδευτικά αιτήματα, πράγμα που καθόλου δεν αναιρεί το χαρακτήρα τους, μιας και οι αστοί χρειάζονται περισσότερο τους τίμιους, ώστε να δικαιολογούν την ύπαρξη των διαφόρων μηχανισμών χειραγώγησης τους, κρατικών ή μη.
Βλέποντας, όμως, από πού χρηματοδοτούνται αυτές οι εταιρείες, μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς το κατά πόσο βρίσκονται έξω από τα πλαίσια του συστήματος, όταν οι μόνοι πόροι τους είναι είτε από τα κρατικά ταμεία ή από διαφόρους ευαισθητοποιημένους καπιταλιστές που, αφού ξεζούμισαν πρώτα τους εργαζόμενούς τους, ένιωσαν τύψεις και αποφάσισαν να γίνουν φιλάνθρωποι. Εύλογα, λοιπόν, θα αναρωτιέστε, πώς, για παράδειγμα, η Ε.Ε., που ευθύνεται για το ότι το επίπεδο ζωής μας έχει πέσει στο ναδίρ, ενδιαφέρεται για την κοινωνική οικονομία και χρηματοδοτεί τη δράση διαφόρων τέτοιων εταιρειών, ώστε να μας ελαφρύνουν λίγο από την κρίση.
Εκτός λοιπόν από τις μεγάλες Μη Κυβερνητικές, μονοπώλια που γνωρίζαμε τόσα χρόνια και, λίγο πολύ, ξέραμε οι περισσότεροι ότι πρόκειται για ξέπλυμα χρήματος, μηχανισμούς ιδεολογικής χειραγώγησης ή για απλά «μαγαζιά» που πουλούν φιλανθρωπία, παρουσιάστηκαν ως νέο ρεύμα, μαζί με τις προηγούμενες, μια πληθώρα τέτοιων οργανώσεων made in Greece(;), από το πουθενά. Αυτή η εμφάνιση συνδυάστηκε, όλως τυχαίως, με την υπογραφή των Μνημονίων και συνοδεύτηκε από συνεταιριλίκια με τον κρατικό μηχανισμό και από μια τεράστια προπαγάνδα για την «άλλη» αλληλεγγύη, όχι την εργατική, αλλά της Coca Cola που διαφήμιζε τη βοήθεια στο γείτονα χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα, μέχρι και τις reality τηλεοπτικές εκπομπές που παρουσιάζουν τον ήρωα τις διπλανής πόρτας. Φυσικά οι εργάτες δε μασούν από κάτι τέτοια κηρύγματα φιλανθρωπίας, μιας και τα ζουν τα ανθρωπιστικά τους αισθήματα κάθε μέρα στο πετσί τους.
Το όλο προκάλυμμα αυτών των εταιρειών έχει στηθεί μόνο και μόνο ως εναλλακτική για τμήματα των μικροαστών και των αστών που είτε χάνουν λόγω της κρίσης τα προνόμια τους ή δεν αντέχουν συναισθηματικά τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και υπάρχει η περίπτωση να ταχθούν εναντίον του, στο πλευρό της εργατικής τάξης. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που πολλές τέτοιες οργανώσεις εμφανίζονται σαν υπερασπιστές των μεταναστών, των μειονοτήτων και των φτωχών γενικότερα, ζητήματα τα οποία μόνο η Αριστερά άγγιζε. Εμείς, λοιπόν, εννοώντας τον καθένα που εναντιώνεται σε αυτό που ζούμε γύρω μας, τις πολιτικές του ιμπεριαλισμού γενικότερα, ακόμα και αν δεν τις κατονομάζει ως τέτοιες. Οπότε, όσον αφορά τον κάθε αριστερό, αγωνιστή ή απλά ευαισθητοποιημένο άνθρωπο, σαφώς και για το σύστημα είναι καλύτερο το να τον έχει μέσα στα πλαίσια του, να βολοδέρνει μακριά από την ταξική πάλη και την εργατική αλληλεγγύη, δηλαδή μακριά από την πραγματική λύση των προβλημάτων.
Ας έρθουμε όμως στο εμείς, ως εργατική τάξη. Αυτή τη στιγμή, στη χώρα μας, οι ΜΚΟ κάνουν άλλη μια βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο που είναι πολύ πιο εύκολο να φανεί στο λαό. Δημιουργήθηκαν ως κακοποιημένα ευρωπαϊκά πρότυπα, από τη μία, για να φτιάξουν το ανθρωπιστικό προφίλ των Ευρωπαίων «φίλων» μας και να λειτουργήσουν ως παυσίπονο για την όλο και αυξανόμενη ανεργία αλλά κυρίως να λειτουργήσουν ως εργολάβοι της χρεωμένης Τοπικής Αυτοδιοίκησης και να καθιερώσουν σχέσεις εργασίας-λουκούμι για τα εκάστοτε αφεντικά.
Κάπως έτσι, με τις χειρότερες συνθήκες, χωρίς συντάξιμα ένσημα, χωρίς πληρωμένες άδειες, με μηδαμινά μέτρα προστασίας και με την αμφιβολία του αν και πότε θα πληρωθείς, τα Προγράμματα Κοινωφελούς εργασίας μέσω ΜΚΟ φαντάζουν η μοναδική λύση για κάθε άνεργο στη σημερινή Ελλάδα. Μήπως, έτσι, καταργούνται και οι οποιεσδήποτε απαιτήσεις, μιας και κάθε άνεργος στην αναζήτηση εργασίας του θα έχει στο νου του ότι κάτι τέτοιο θα είναι η επόμενη επιλογή του; Επιπλέον, στήθηκε τόσο μελετημένα όλο αυτό το θέμα, ώστε να μην ξέρουν για ποιον δουλεύουν, σε ποιο σωματείο πρέπει να γραφτούν και να μην προλαβαίνουν να γνωριστούν ούτε καν μεταξύ τους, ώστε να οργανωθούν, καθώς είναι σε διαφορετικές ΜΚΟ, σε διαφορετικούς τομείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και μόνο για 5 μήνες!
Μα έχουν γνώση οι φύλακες. Ήδη, σε πολλές πόλεις της χώρας, οι εργαζόμενοι στα Προγράμματα αυτά οργανώνονται, αντιδρούν στις καθυστερήσεις πληρωμών, στα λειψά μέτρα ασφαλείας. Απαιτούν από τις Περιφέρειες και τους Δήμους μόνιμη και σταθερή δουλειά, το 5% που δίνουν στις δουλεμπορικές εταιρείες. Συγκροτούν Επιτροπές, Συνελεύσεις, Σωματεία και ένα είναι σίγουρο. Το σκλαβοπάζαρο που έστησαν ΜΚΟ και κράτος γυρνάει μπούμερανγκ και γίνεται το μέσο οργάνωσης των ανέργων για την αξιοπρέπεια.
